aslında hayır amatör fotoraflarda gayet kafamı yana eğerekten, kendimce şirin bi havaya bürünereketen , tatlı tatlı gülümseyerekten(!) (kendimi mi anlatıyorum acaba:) poz verebiliyorum, allah sizi inandırsın gayet de güzel oluyor. ama benim fotoğrafla ilgili bir korkum varsa o da fotoğrafçıda fotoğraf çektirmektir, bir diğer korkum da başka bir cümle içinde yine bukadar fotoğraf kelimesi kullanmak haline geldi şu an:)
ve bugün yine bu korkumla yüzleşmek zorundayım ki: yıllık fotoğrafı çektireceğim.
derim ki bak kardeş ben oturıyım sen uzatmadan çekiver işte hemen zira ben bekledikçe objektif karşısında yüzümdeki ifade ya aptallaşır ya da hem kendimden hem de senden nefret eder bi hal alır. ama bunu hangi sevgi kelebeği fotoğrafçı anlayabilir acaba? bunca yıllık hayatımda evet oldu 8 10 kez fotoğrafçıda fotoğraf çektirdiğim biri bile şu kızcağızın halinden anlamaz mı anlamadılar, benim okul kimliğimdeki resmim memur tipli oldu, lise yıllığındaki nefret dolu, ehliyet için çektirdiğimse besleme(neyse ki sonrasında yine memuru kullanmaya karar verdim ehliyetde de:)
acaba hayatımın hangi aşamasında bu hale geldim diye meraklara salınıyorum ama cevabı bulamıyorum.
saat 15.30da randevum var efendim, yeni macerelarımla burda olacağımdır:)
2 yorum:
Aynen yau. Biri seni çekerken beklemek ne kadar da ölümcül. Üstelik mal gibi çıkıyore. Bir insan ancak bu kadar fotojenik olamaz. Şu kadar( Bkmynz. Altınbaş reklamları)
haha:)
allah bizi bööle yaratmış mı desek ne desek:P
Yorum Gönder